حاج حسین املاکی مردی بود که به قول همرزمش مسلم حبیب نیا، آن قدر در طول حیات زمینی اش رفتار حسنه داشت که اگر در چنان موقعی ایثار نمی کرد و به مرگ طبیعی از دنیا می رفت، جای تعجب داشت.

کار در مزرعه در دوران مرخصی

مسلم حبیب نیا یکی از همرزمان شهید املاکی خاطره ای را درباره این شهید را می گوید. خاطره ای که برای تان تعریف می کنم از قول یک شهید است. شهید سیدمهدی حسینی از بچه های اطلاعات- عملیات بود. ایشان یک بار برایم تعریف کرد: «تازه به مرخصی رفته بودم که دلم برای حسین املاکی تنگ شد. تصمیم گرفتم به خانه شان بروم. (خانه پدری شهید املاکی در یکی از روستاهای منطقه کومله از توابع لنگرود بود. روستای شان در یک منطقه صعب العبور است که همین الان هم با امکانات فعلی دسترسی به آنجا کار راحتی نیست) خودم را به لنگرود رساندم و، چون ماشین نبود، با پای پیاده به کومله و روستای شان رفتم.

در که زدم، مادر حسین در را باز کرد. از او سراغ حسین را گرفتم. گفت در «چای باغ» است. آدرس داد. از یک بلندی بالا و پایین رفتم تا اینکه به مزرعه شان رسیدم. حسین داشت توی مزرعه کار می کرد و یک سبد بزرگ به دوشش بسته بود. تا من را دید با خوشرویی به استقبالم آمد و پرسید اینجا چه کار می کنی؟ گفتم دلم برایت تنگ شده بود. گفت مرد حسابی مگر چند روز از هم دور بودیم که دلت تنگ شد. خلاصه کمی حرف زدیم و پرسیدم چرا داری در مزرعه کار می کنی؟ انگار کمی توی خودش رفت. بعد از من قول گرفت به کسی چیزی نگویم و گفت که مخارجش تأمین نمی شود و برای اینکه کمکی به خانواده پدری و خانواده خودش بکند، باید در مزرعه کار کند. شهید حسینی می گفت: «خیلی دلم برای حسین سوخت.

در جبهه سمت و مسئولیتی داشت، با این وجود در روستای شان مثل یک کارگر کار می کرد. من هم زنبیلی برداشتم و کمی به او کمک کردم.» نکته جالب در خصوص این خاطره شرایطی است که حسینی آن را برایم تعریف کرد. سال ۶۵ ما در هورالعظیم شناسایی می کردیم و معمولاً سیدمهدی حسینی همراه من بود. یک بار که با هم تنها بودیم، دیدم در فکر فرورفته است. گفتم به کدام شهید فکر می کنی که این طور توی خودت هستی؟ گفت شهید نیست، ولی مطمئنم روزی شهید می شود. بعد ماجرای دیدن حسین در مزرعه را تعریف کرد و گفت: «حسین از من قول گرفته بود به کسی این قضیه را نگویم، ولی فکر کردم اگر من شهید شدم، حیف است این خاطره جایی بازگو نشود. برای همین برای تو تعریف کردم.» شهید حسینی کمتر از یک ماه بعد به شهادت رسید.

سردار خاکی

یکی از رزمندگان گیلان نیز درباره شهید املاکی در خاطره ای می گوید: برای اولین بار در پادگان سنندج این بزرگوار را دیدم، نمی شناختم ایشان چه کسی است ولی برایم سئوال پیش آمد که از یکی دوستانم پرسیدم ایشان را می شناسید؟ گفت: چطور

گفتم تا حالا به این قد قواره در اینجا مشاهده نکردم، گفت: ایشان آقای املاکی هستند، بنده یکه خوردم چون آوازه ایشان را شنیده بودم ولی خودش را ندیده بودم و آن روز هرگز از ذهنم پاک نمی شود، حتی به همان دوستم گفتم ببین با همه مسئولیتی که دارد چقدر ساده به نظر می رسد حتی زبانه پوتین ایشان آویزان بود، ولی به نظر خودم هر کس ایشان را می دید احساس امنیت می کرد اینقدر قیافه ساده و بی ریایی داشت.

جلایی از دیگر رزمندگان درباره جراحت شهید املاکی می گوید: عملیات نصر ۴ بود. سال ۶۶، شهید املاکی از ناحیه آرنج مجروح شده بود. یک شکاف سی، سی و پنج سانتی در ماهیچه آرنجش ایجاد شده بود. چون تقریباً همیشه یک جای بدنش آسیب می دید، نه ما جدی گرفتیم، نه خود او. یک روزبعد از عملیات در ستاد لشکر که بودیم، دیدم حسین در حال وضو گرفتن است. آستینش را که بالا زد، دیدم جراحت آرنجش به اندازه ای است که گوشتش بیرون زده. گفتم: «حسین آقا، این چیه؟»

با حالت عادی گفت: «چیزی نیست. چند وقت پیش مجروح شدم.» گفتم: «خب چرا همینطوری گذاشتیش» جواب داد «خودش خوب می شه» به زخم های اینگونه اهمیت نمی داد. آنقدر درگیر جبهه و جنگ بود که حاضر نمی شد وقتش را برای درمان جراحت های این چنینی بگذارد. آن روز هرچه به حسین اصرار کردم به بهداری لشکر برود نرفت. ناچار شدم خودم به بهداری بروم و با پزشک متخصص که آنجا بود صحبت کنم به او گفتم: که یکی از فرماندهان لشکر ما از ناحیه دست دچار آسیب شده ولی خودش بدلیل مشغله زیاد به بهداری مراجعه نمی کند. من سعی می کنم به نحوی او را نزد شما بیاورم. وقتی آمد شما بترسانیدش. بگوئید اگر درمان را جدی نگیری ممکن است مجبور باشی برای بستری شدن در بیمارستان، به پشت جبهه بروی و… دکتر قبول کرد و من هم نزد شهید املاکی آمدم و گفتم: آقا حسین، برویم پیش دکتر گفت: «آخر این جا که دکتر پیدا نمی شود؟»

گفتم: «چرا در بهداری یک پزشک متخصص داریم.» بالاخره با هر ترفندی بود او را به بهداری و نزد پزشک بردم. دکتر هم طوری رفتار کرد که انگار نه ایشان را می شناسد و نه قبلاً با من صحبت کرده است. نگاهی به جراحت دست حسین کرد و شروع کرد پیاز داغش را زیاد کردن و آنقدر گفت و گفت تا رسید به اینکه «اگر به همین شکل ادامه دهی، ناچاری چند وقتی به پشت جبهه بروی» شهید املاکی تا این را شنید، رنگ و رویش عوض شد. حالا دیگر برای مداوای زخمش علاقه نشان می داد. برای اینکه نمی خواست حتی ساعتی بخاطر خودش خط مقدم جبهه را ترک کند. او تمام وجودش را از آن انقلاب می دانست.

تو هم که حرف ملا را می زنی! 

هوشنگ متقیان یکی از رزمندگان درباره شهید املاکی می گوید: غروب بود و نماز مغرب را خواندیم از تاریکی شب استفاده کرده و با دوستان شب استفاده کرده و با دوستان خداحافظی کردیم و رفتیم برای شناسایی، قدم شمار ما هم برادر شهید زرویانی بود و طبق معمول در عقب گروه حرکت می کرد و قدم ها را می شمرد. حسین آقا دوربین مادون قرمز داشت و در پیشاپیش ما حرکت می کرد به اولین میدان مین دشمن که رسیدیم آهسته به عقب ستون آمد و خطاب به برادر زرویانی گفت: قدم شمار تا اینجا چند قدم شده؟ او پاسخ داد:

۱۷۶۰ قدم و ادامه داد فرمانده چکار کنم حسین آقا هم به شوخی گفت: همین جا بخواب! حرکت کردیم او که میخواست دستورات حسین آقا را مو به مو اجرا کند دل تو دلش نبود همانجا خوابید این در حالی بود که حرکت کرده و از اولین میدان مین دشمن نیز عبور کرده بودیم در ادامه شناسایی به سنگرهای کمین و خاکریزها و میادین دوم و سوم دشمن را پشت سر گذاشتیم و از آن ها نقشه و شاخص برداری می کردیم. حسین آقا برگشت تا به قدم شمار بگوید تا اینجا چند قدم شده، به عقب ستون که آمد دید قدم شمار نیست!

الیته من قبلا شک کرده بودم که سر و صدای خش خش پاهایش بگوشمان نمی رسد ولی باور نداشتم کار ما تمام شد برگشتیم به میدان مین اولیه دیدیم قدم شمار ما در میدان مین خوابیده و صدای خروپف او بلند است حسن آقا بر بالینش آمد و دستی به سر و صورت او کشید بیدارش کرد سپس گفت: قدم شمار! بالاخره تا اینجا چند قدم شده؟ او که روحیه خود را باخته بود گفت: آقا ۱۷۶۰ قدم حسین آقا به شوخی گفت: تو هم که حرف ملا را می زنی بلند شو و با ما حرکت کن قدم شمار تحمل نداشت از حسین آقا پرسید کدام ملا؟ موضوع چیه؟

حسین آقا گفت: کسی از ملا پرسیده بود چند سال داری گفته بود چهل سال، سال ها گذشت بار دیگر از او پرسیدند چند سال داری باز جواب داد چهل سال آن مرد که از شنیدن چنین جوابی متعجب شده بود گفت: چندین سال قبل گفتی چهل سال و الان هم همان را تکرار می کنی چرا؟ پاسخ داد آخر حرف مرد یکی است.

حتماً شهید می شوم

مصطفی زبردست از همرزمان شهید املاکی با نقل خاطره ای می گوید: اواخر جنگ بود قبل از عملیات والفجر۱۰ روی تپه ای نشسته بودیم، رو به حسین گفتم؛ جنگ اگر تمام بشود و شما شهید نشوید بعد از جنگ چه کار می نید، حسین سرش را پایین انداخت کمی مکث کرد. سپس سرش را که بلند کرد، در چشمانش اشک جمع شد و به من گفت؛ من شهید می شوم، حتماً شهید می شوم، شهادت من انشاالله نزدیک است.

اشک در پهنای صورت

سردار هامون محمدی فرمانده سابق سپاه قدس گیلان در خاطره ای می گوید: من به اتفاق سردار شهید حسین املاکی و سردار شهید خوش سیرت و برادر پاسدار حسن پروانه که از فرماندهان ایام دفاع مقدس است، رفته بودیم منطقه قلاویزان برادر عزیز ما آقا قاسم شافعی هم بود. حسین آدمی بود که دیر به گریه می آمد، آن روز شهید خوش سیرت که صدای نسبتا خوبی هم داشت شروع کرد به خواندن مصیبت حضرت سیدالشهداء و انتهای آن را به شهادت حسین املاکی ختم کرد که؛ بعد از شهادت حسین املاکی دخترات برات گریه می کنند و الی آخر، دیدیم حسین دارد گریه می کند اشک پهنای صورتش را گرفته بود.

زندگینامه سردار

سردار شهید حسین املاکی در شب عاشورای سال هزار و سیصد و چهل، در روستای کولاک محله، شهرستان لنگرود در خانواده ای مذهبی و کشاورز دیده به جهان گشود. او پس از گذراندن دوران تحصیلی خود در سال ۵۸ موفق به اخذ دیپلم در رشته بهداشت محیط شد. علاقه حسین به ورزش ایشان را به سوی ورزش کاراته و کشتی سوق داد و در این زمینه موفقیت های نیز کسب نمود.

سردار شهید حسین املاکی در شب عاشورای سال هزار و سیصد و چهل، در روستای کولاک محله، شهرستان لنگرود در خانواده ای مذهبی و کشاورز دیده به جهان گشود. او پس از گذراندن دوران تحصیلی خود در سال ۵۸ موفق به اخذ دیپلم در رشته بهداشت محیط شد. علاقه حسین به ورزش ایشان را به سوی ورزش کاراته و کشتی سوق داد و در این زمینه موفقیت های نیز کسب نمود.

روح ایمان و کفر ستیزی و انقلابی حسین آقا انگیزه ای فراهم کرد تا به موج عظیم انقلاب بپیوندد و در این عرصه فعالیت زیادی برای به زانو درآوردن نظام منحوس پهلوی در منطقه داشت و با به ثمر رسیدن نظام مقدس جمهوری اسلامی به سبز جامگان این نهاد بر خواسته از متن امت اسلامی، سپاه پاسداران لنگرود پیوست و با تجاوز رژیم بعثی عراق به ایران اسلامی و تحمیل جنگی نابرابر به انق الب نوپای اسلامی به همراه اولین گروه از نیروهای اعزامی گیلان عازم جبهه های نبرد حق علیه باطل به دیار خونین سرپل ذهاب و قصر شیرین شتافت. ایمان، شجاعت، خلاقیت، تدبیر و توانمندی در وی چنان عالی بود که توانست در کوتاه ترین زمان، توان رزمی خویش را تثبیت کند و مدتی بعد هم وارد تیپ ۲۵ کربلا شد.

خلاقیت حسین در ارائه شناسایی ها و طرح نظامی به قدری عالی و دقیق بود که گویا سال ها در دانشکده ها دروس علوم عالی نظامی و رزم آموخته بود؛ لیکن دانشگاه او ایمان به خدا و کلاس او جبهه و میادین نبرد با دشمنان اسلام و قرآن بود چون بر فرماندهان این توانمندی عالی نظامی حسین محرز شد؛ در واحد اطلاعات و عملیات مسئولیت فرماندهی، محور یکم را بر عهده او گذاشتند.

سردار حسین املاکی پس از رشادت ها و دلاوری ها در عملیات های مختلف ازجمله ثامن الائمه و فتح المبین و بیت المقدس و رمضان و محرم، در سال ۶۱ بود که تصمیم گرفت به سنت دیرپای محمدی )ص (عمل به تکلیف نماید و ازدواج کند اما هنوز بیش از دوازده روز از پیمان مقدس ازدواج وی نگذشته بود که به سوی جبه ههای نور علیه ظلمت شتافت و هیچ تأخیری در جبهه های نبرد حق علیه باطل را بر خود جایز نمی دانست و ازدواج را هم عمل به تکلیف و حرمت نهادن به اصول و آرمان های مکتب غنی اسلام و احکام الهی می دانست و حاصل این پیوند مقدس یک پسر و دو دختر از زندگی مشترک ایشان به یادگار ماند.

حسین در عملیات های متعددی چون والفجر مقدماتی، والفجر ۱، والفجر ۴، والفجر ۶، والفجر ۸، والفجر ۹ و عملیات بدر نقش آفرینی فوق العاده ای ایفاء نمود و بی تردید می توان عنوان کرد آن موفقیت ها مرهون شجاعت، خلاقیت، توانمندی و خدمات عالی حسین املاکی بود.

حسین در سال ۶۴ به تیپ قدس گیلان رفت؛ واحد اطلاعات و عملیات تیپ را تقویت نمود و بهترین طرح عملیاتی والفجر ۹ را با توجه به شناسایی هایش در منطقه سلیمانیه ارائه و اجرا نمود و به موفقیت های بزرگی دست یافت.

پس از انجام عملیات نصر ۴، سردار رشید حسین املاکی به سمت قائم مقام لشکر ۱۶ قدس گیلان مشغول به خدمتگزاری گردید لذا واحدها و گردان های لشکر را مهیای نبردی دیگر ساخت و در مأموریتی آسیب شدیدی دید به طوری که ناچار با هلی کوپتر به بیمارستان انتقال یافت که طبق معمول پس از اندکی بهبودی، مجدد عازم جبهه های نبرد با خصم دون شد.

سرانجام این دلاور شجاع اسلام در ۹ فروردین سال ۶۷ در عملیات والفجر ۱۰ در منطقه عمومی سید صادق، شانه دری بر روی ارتفاعات) بانی بنوک (به همراه یاران و هم رزمان شهید محمد اصغریخواه فرمانده گردان کمیل و شهید دکتر محمد حبیبی پور و شهید سید عباس موسوی و دیگر عزیزان و دلاوران شجاع اسلام در اثر حمله ناجوانمردانه) بمباران شیمیایی( دشمنان بعثی به آرزوی دیرین های که کسب مقام شهادت در راه حضرت دوست بود نائل آمد و روح بلند و ملکوتی اش هم نشین عرشیان گردید و پیکر مطهر این فرمانده شجاع اسلام در میان انبوه آتش و حملات شیمیایی دشمن بر روی ارتفاعات بانی بنوک مأوا گزید.

حسین املاکی حسینی زیست و شهید شد و شهادتش الگو و درسی فراموش ناشدنی شد به نام «ایثار» به امت عزیز اسلام آموخت.

چرا که در بحبوحه جنگ و نبرد و آتش حملات و شیمیایی دشمن حسین املاکی به بسیجی ای که ناله و استمداد کمک می طلبید، ماسک صورتش را برداشت و به صورت بسیجی بست و در نهایت هر دو شهید شدند هم بسیجی و هم حسین املاکی. پیام مقام معظم رهبری: شهید املاکی شما، که توی میدان جنگ شیمیایی زدند، و خودش هم آنجا در معرض شیمیایی بود، بسیجی بغل دستش ماسک نداشت، شهید املاکی ماسک خودش را برداشت بست به صورت بسیجی همراهش! قهرمان یعنی این!

انتهای پیام/۸۴۰۰۸