به گزارش سایت خبری تحلیلی لنگرخبر، حسن غلام پور: دوران دفاع مقدس و هشت سال جنگ تحمیلی از جمله دوران طلایی انقلاب اسلامی محسوب می شود که یکی از دلائل طلایی خواندن آن، مدیریت با دستان خالی و عقب راندن دشمنان تا دندان مسلح بود که علیه کشور دندان تیز کرده بودند، در آن دوران، جوانان زیادی از سراسر کشور در لبیک به فرمان امام خمینی (ع) و دفاع از خاک و ناموس کشور وارد جبهه حق علیه باطل شدند که شمار قابل توجهی نیز به شهادت رسیدند.

بین رزمندگانی که در میدان نبرد حضور داشتند اصناف و اقشار مختلفی نقش آفرینی می کردند که یکی از آن ها، طلاب و روحانیون بودند که طبق آماری که منتشر شده شمار روحانی های شهید به نسبت جمعیت آنان از دیگر شهدای اصناف و اقشار دیگر بیشتر است.

شاید برخی، نقش طلاب را در جبهه ها صرفا برپایی نماز جماعت یا بیان احکام شرعی و غیره می دانند ولی در واقع این چنین نیست و جدای وظیفه تبلیغی که داشتند در میدان رزم نیز حرفی برای گفتن داشتند و حتی برخی طلاب نه تنها به عنوان رزمنده بلکه به عنوان فرمانده گردان ها یا گروهان ها نیز با دشمن جنگ و رزمندگان را فرماندهی می کردند.

شاید یکی از دلائلی که از نقش طلاب در جنگ کمتر در جامعه امروز گفته می شودعدم وجود تولید محتوا برای این اقشار و شهدا باشد که البته نیاز است برای تک تک شهدای گلگون کفن کشورمان تولید محتوا شود تا نقش آنان در دفاع از میهن و امنیت امروز را بیشتر متوجه شویم.

حجت الاسلام والمسلمین حسن جهانی یکی از روحانی هایی است که از شهرستان لنگرود استان گیلان مدتی در دوران جنگ تحمیلی حضور داشت به گفت وگویی کوتاه با وی پرداختیم.

به عنوان نمایندگی ولی فقیه در سپاه در دهه های ۷۰ تا ۸۰ در شهرستان های گیلان، نماینده ولی فقیه در سپاه کل استان تهران، معاون علمی پژوهشی در کنگره شهدای روحانی کشور از جمله مسوولیت هایی بود که در طی خدمت خود در سپاه مشول به فعالیت آن بود ولی در دوران جنگ به عنوان امدادگر و رزمنده در جبهه های حق علیه باطل حضور داشت.

می گفت از همان سال های اول پیروزی انقلاب به عنوان بسیجی در پایگاه ها حضور داشت و در نیمه سال ۱۳۶۰ به عنوان فرمانده پایگاه مقاومت بسیج چالکیاسر لنگرود تا نیمه های سال ۱۳۶۲ فعالیت می کرد، تصمیم به حضور در جنگ گرفته بود و برای طی مراحل اعزام اقدام می کرد ولی به دلیل اینکه قد وی کوتاه و سن او ۱۷ سال بود از اعزامش به جنگ جلوگیری می کردند ولی مایوس نشد.

تمام مسیرهایی که می دانست تا بتواند به جبهه برود را طی کرد ولی موفق نشد تا اینکه به دوره های امدادگری روی آورد و بعد از طی کردن دوره ها در هلال احمر در بیمارستان لنگرود، به جنوب کشور اعزام شد و در لشکر ۷۲ محرم اهواز حضور یافت و می گفت که به عنوان امدادگر فعالیت می کردم که در اواخر سال ۱۳۶۲ که زمان عملیات خیبر و پاسگاه زید بود نیز به عنوان امدادگر حضور داشتم و این اولین تجربه حضورش در جنگ بود.

شیخ حسن، در دوران نوجوانی اش ورزشکار بود و از سال ۱۳۵۹ به مدت یک سال کاراته و کشتی کار کرد و بعد از آن به رشته کونگ فوتوآ روی آورد که حتی تمرینات خود را در جنگل های لاهیجان انجام می دادند و این رشته ورزشی را تا چند سال پیش نیز ادامه می داد.

جهانی در ادامه روایت حضورش در جنگ گفت که در سال ۶۳ به عنوان امدادگر به کردستان و در شهر سنندج اعزام شدم و برای اولین بار رزمندگان لنگرودی را دیدم که در سردار محمدعلی حق بین که در آن زمان جانشین گروهان بود از جمله آن رزمندگان بود و من نیز به عنوان بیسیم چی فرمانده فرمانده تیپ بهداری در سنندج شده بودم که البته صرفا در سنندج حضور نداشتیم و به روستاهای این شهر اعزام می شدیم و بعضا جنگ های داخل شهری نیز داشتیم.

وضعیت بد درمانی در آن زمان در سنندج و بخصوص روستاها از جمله مواردی بود که شیخ حسن می گفت خیلی ما را اذیت می کرد و تجهیزات آن چنانی هم وجود نداشت که همه مردم روستاها از خدمات درمانی بهره ببرند، یکی از خاطراتی که این امدادگر از زمان حضورش در روستاهای سنندج می گوید ماجرای سیلی زدن به یک مادر روستایی بود.

سیلی زدن به صورت یک زن بیهوش! 

شیخ حسن می گفت یکی از اهالی روستا به بهداری آمد و به من گفت کاکا حسن کاکا حسن، مادر من مرد، مادر من مرد، سریع رفتم که ببینم ماجرا چیست، خب به عنوان امدادگر کاری جز تزریقات و داروهای مسکن اقدام دیگری از دستمان بر نمی آمد ولی مردم چشم انتظار همان حضور امدادگران بودند تا اقدامی انجام دهند.

خلاصه اینکه به همراه آن مرد به خانه رفتم که دیدم مادر در بستر بیهوش افتاده و نمی دانستم که چه باید بکنم و تزریق سرم و آمپول و مسکن ها هم اثری نداشت، ۱۸ سال داشتم و ناخوادآگاه به ذهنم رسید که اقدامی کنم شاید اثر داشت، به دخترش که در بالین مادرش بود و گریه می کرد گفتم برگرد آن طرف، همین که برگشت یک چک به مادر زدم که مثلا شوکی به او وارد شود که با زدن چک مادر به هوش آمد، برا خودم هم عجیب و جالب بود و تنها کاری که فکر می کردم شاید اثر داشته باشد همان بود که خدا را شکر اثرگذار بود.

در روستاها به من دکتر می گفتند که این نشان دهنده فقر حضور دکتر در شهرها بخصوص روستاها در دوران جنگ بود و مردم فکر می کردند که امدادگران واقعا پزشک هستند در حالی که جز تجویز چند مسکن و تزریقات اقدامات دیگری نمی دانستند و برخی موارد نیز به صورت تجربی و در طول زمان توسط امدادگران کسب می شد.

سال ۱۳۶۳ آغاز زمان فعالیت طلبگی این امدادگر بود که برای پذیرش به مشهد رفت و چند ماهی در حوزه علمیه مشهد ماند و بعد از چند ماه به دلائل اینکه وضعیت برایش سخت بود به حوزه علمیه لنگرود آمد و زیر نظر آیت الله ممجد شاگردی می کرد.

می گفت که در دوران طلبگی، نگاهی هم به جنگ داشتم و هر از چند گاهی که موقعیت می شد به جنگ اعزام می شدم و البته مسیرش را هم دیگر بلد بودم، با سپاه لنگرود هماهنگ کرده بودیم که قبل از آغاز عملیات ها به ما خبر دهد که ۳.۴۰ روز قبل از شروع برخی عملیات ها به ما می گفت که آماده شوید و ما می دانستیم که عملیاتی در پیش است.

یک بار آیت الله ممجد استاد حوزه علمیه لنگرود به من گفت آقا شیخ درس مهم است و من در پاسخ گفتم جنگ مهم تر است اجازه دهید جنگ هم در کنار درس انجام دهیم، ما که شاگرد تنبل حوزه که نیستیم، درس را که خوب می خوانیم و از طرفی در طول سال و زمان عملیات ها گریزی به جبهه ها می زنیم که این چنین هم شد.

شیخ حسن بعد از حضور چهار پنج ساله در حوزه علمیه لنگرود، به اصفهان رفت و ۶ سال در اصفهان بود و معادل فوق لیسانس را در اصفهان گرفت که در سال ۱۳۷۱ وارد سپاه شد و بعد از آن در چند استان به عنوان نماینده ولی فقیه در سپاه ها شهرستان ها و استان ها فعالیت می کرد.

شیخ حسن جهانی در سال های ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۵ به عنوان معاون علمی پژوهشی کنگره شهدای روحانی کشور به عنوان معاون حجت الاسلام ذوالنور فعالیت می کردم که بخشی از کار ما علاوه بر سرکشی از خانواده های شهدای روحانی، جمع آوری آثار شهدای روحانی و طلبه بود.

وی می گفت بسیاری از طلاب در دوران جنگ ملبس نبودند و شاید همین باعث شد که جمعیت آنان در بین رزمندگان خیلی مشخص نبود ولی یکی از اقداماتی که در ستاد کنگره شهدای روحانی انجام می شد جمع آوری مشخصات طلاب بود که در سطوح مختلف حوزه نیز درس می خواندند و حتی چندین طلبه در مقطع فوق لیسانس و دکترا نیز در دوران جنگ حضور داشتند که کمتر از آنان اطلاعاتی در دسترس است.

روحیه علمی و رزمی بالای طلاب در جنگ

شیخ حسن می گوید این گونه نبود که طلاب صرفا بعد از حضور چند روزه یا چند ماهه در حوزه به جنگ آمده بودند، خیلی از آنان صاحب سخن و ممتاز بودند و حتی از نظر جنگی نیز نخبه بودند به این شکل که وقتی به عنوان طلبه به بیان احکام شرعی و سخنرانی و اقامه نماز می پرداختند همه متوجه بودند که طلبه است ولی وقتی در قامت رزمنده فعالیت می کرد آن قدر باهوش و ذکاوت اقدام می کرد که کسی فکر نمی کرد وی طلبه است و علاوه بر تسلط بر مسائل علمی، در رزم هم عالی بودند و حرفی برای گفتن داشتند.

وی با اشاره به اینکه در کنگره شهدای روحانی، زندگینامه طلاب بررسی می شد چراکه هیچ بیوگرافی از برخی طلاب شهید وجود نداشت، گفت: برای معرفی به مردم و تکمیل مشخصات آنان، شجره نامه شهدای روحانی را تکمیل می کردیم که این، از طریق تحقیق از مستندات موجود و تحقیقات محلی انجام می شد و بعضا در طول روز برای دو سه نفر زندگینامه را می نوشتم.

صبوری آیت الله عباسی بعد از شهادت برادرش

وی در ادامه به بیان خاطره ای از عملیات کربلای پنج پرداخت و می گفت که در این عملیات از چند طرف ما محاصره شده بودیم و فقط یک راه داشتیم، در یک طرف تعدادی از بسیجیان که به دلیل خمپاره دشمن شهید شده بودند بر روی زمین بودند که فرمانده به من گفت که به سراغشان بروم و به همراه آیت الله رحیم عباسی به آن سمت رفتیم تا شهدا را به آمبولانس برسانیم، یکی از شهدا برادر آیت الله عباسی بود ولی هیچ چیزی نگفت که مثلا اول برادر من را برداریم و یا گریه ای کند بلکه بسیار صبور بود و یکی یکی شهدا را وارد آمبولانس کردیم که این نشان از بزرگواری شخصیت این بزرگمرد بود که برای من در آن لحظه و دیدن پیکر مطهر برادر شهیدش، خیلی صبور بود و محکم ایستاد.

عملیات های پاسگاه زید، خیبر، سلیمانیه، بانی بنوک عراق، هورالهویزه از جمله عملیات هایی بود که شیخ حسن جهانی در آن ها به عنوان رزمنده حضور داشت که در بانی بنوک و هورالهویزه نیز مجروح شده بود.

آماده سازی رزمندگان برای عملیات بانی بنوک عراق

جهانی که کونگ فوکار نیز بود در همان جبهه نیز علاوه بر کار تبلیغی و فرهنگی، کار رزمی نیز می کرد و به دیگر رزمندگان آموزش می داد که قرار شد تا در تاریخ مشخصی عملیات بانی بنوک عراق توسط رزمندگان انجام شود که نهم فرزوردین سال ۶۷ این عملیات شکل گرفت، جهانی می گوید که قرار بود گردان ضربتی را آماده سازی کنیم که من نیز در آموزش و جنگ بسیار سخت گیر بودم و در فصل سرد زمستان سال ۶۶ که آماده سازی برای عملیات بود رزمندگان این گردان که نیمی از آنان طلبه بودند را حتی با با زیرپوش در برف سنندج آموزش می دادم، چون قرار بود خط شکن آن عملیات باشیم و منظورم این بود که همه رزمندگان ضمن آموزش، از آمادگی بدنی بالایی برخوردار باشند، در دوران جنگ همه عاشق شهادت و جنگ و دفاع از کشور بودند ولی من نظرم این بود که به راحتی نباید جانمان را از دست بدهیم بلکه باید بمانیم و اجازه تجاوز دشمن را بگیریم و در این مسیر اگر کشته شویم قطعا شهیدیم و به آروزی خود رسیده ایم ولی اینگونه نباید باشد که خود را در معرض تیر مستقیم قرار دهیم و بگوییم می خواهم شهید شوم.

در همین عملیات که آغاز شد گروهان ما خط شکن بود که جلو رفتیم و مقر اول و هدف اول دشمن را نیز در دست گرفتیم که بعد از استقرار هم به یک به یک گروهان سرکشی کردم که حتی یک شهید هم ندادیم و این یعنی آمادگی بدنی و ذهنی بالای رزمندگان اسلام که توانستند دشمن را سرجای خود بنشانند و از دشمن تلفات بگیرند.

در سال ۱۳۶۳، دو پیکر شهید در کردستان عراق بود که چند روز بر زمین بود و نمی شد تا پیکرها را به عقب برگردانیم، در لحظه ای به ذهنم رسید که هر طور شده باید این پیکرها را به عقب برگردانم و بلند شدم و یک قاطر هم برای بازگشت پیکرها با خود بردم که آنقدر عراقی ها آتش می ریختند که نمی شد جلو رفت و برگشتم و غروب مجدد رفتم، در میانه راه یکی از رزمندگان هم اضافه شد و تا رسیدن به پیکر شهدا شاید صدبار زمین خوردیم تا تیر دشمن به ما اثابت نکند، به پیکرها رسیدیم که متلاشی شده بود و پیکرشان را در کیسه خواب گذاشتیم که به عقب برگردانیم، در جیب یکی از شهدا یک عکس بود که نشان می داد که آن شهید یک هفته ازدواج کرده و بعد از ازدواج مجدد به جنگ آمده بود که شهید شد و پیکر متلاشی اش برای عروس به خانه برگشت و این نشان از اخلاص کامل رزمندگان بود که در راه انقلاب در طبق اخلاص قرار دادند.

ریا، منسب و ریاست از جمله مواردی است که این رزمنده و امدادگر دوران دفاع مقدس می گوید در جبهه و بین رزمندگان وجود نداشت و آن چیز که بود وحدت کلمه و اتحاد و پشتیبانی از ولایت فقیه بود ولی بعد از جنگ برخی به سمت صندلی های چراخ سُر خوردند که این از جمله آفت ها است، یکی دیگر از اشکالاتی که بعد از جنگ وجود داشت این بود که توجهی به طلاب و رزمندگان که در اکثرا در سنین پایینی بودند نشد و کسانی که همه دارایی و جانشان را در طبق اخلاص گذاشته بودند زمانی که جنگ تمام شد و به خانه برگشتند با مشکلات مالی و غیره مواجه شدند که خیلی ها آسیب دیدند و متاسفانه برخی خیلی هم آسیب دیدند.

شیخ حسن یکی دیگر از آفت های بعد از جنگ را فاصله بین مردم دانست و معتقد است عده ای با تندروی در لباس روحانی یا نقاب انقلابی و غیره با مردم بد رفتار کردند که امروز بعضا مرزی ایجاد شده که می گویند عده ای حزب الهی و انقلابی و بقیه از این جماعت دور هستند و این عین آفت است چرا که همه مردم سرزمین ایران فرزند انقلاب هستند و هیچ کس نسبت به کس دیگری برتری ندارد مانند حاج قاسم که می گفت آن دختر یا پسر بدحجاب هم فرزند من است و به جناح ها قائل نبود که بعد از شهادتش دیدیم که تک تک مردم چگونه برایش ناراحت بودند و ضجه می زدند.

رزمندگان برای همه مردم ایران در مقابل دشمن جنگیدند ولی بعد از جنگ، دشمن با هربه هایی سعی کرد تا فتنه ای ایجاد کند تا مردم را به جان یکدیگر بیاندازند گرچه در برخی اوقات فتنه هایی رخ داد ولی باز هم مردم نشان دادند با هر گرایش و لباس و تیپی دلسوخته کشور هستند و برای این کشور به کسی بخصوص اجنبی باج نمی دهند.

این رزمنده و امدادگر دوران دفاع مقدس، روحانیت را یکی از ارکان مهم کشور دانست و معتقد است دشمن نیز به این مهم رسیده و هر کاری می کند تا این قشر را تضعیف و روحانیت را در مقابل مردم قرار دهند که در این زمینه مطلبند هم روحانیت و هم مردم هوشیار باشند، دشمن هم از صدر اسلام تاکنون همیشه با روحانی به جنگ روحانی رفت و باز هم می گویم که روحانیت از رکن انقلاب است که امام خمینی بنیانگذار آن است و امروز توسط امام خامنه ای هدایت می شود و روحانیت باید تلاش کنند تا شکافی که بین آنان با مردم ایجاد شده از بین برود و حتما در این خصوص باید تلاش زیادی شود.

انتهای پیام/۸۴۰۰۸

همرسانی کنید:

طراحی و پیاده سازی توسط: بیدسان