علی اصغر امضای مظلومیت حسین(ع) و معصومیت عاشورا است، حماسی ترین گریه ای که تاریخ به خود دیده، گریه حماسی کودکی در غریبانه ترین لحظه های میدان، گریه علی اصغر ذوالفقار علی در عاشورا است، کودکی بی زره ...

خبرگزاری فارس-رشت، فاطمه احمدی؛ کربلا یعنی ز خود فارغ شدن / کودک ۶ ماهه و بالغ شدن، نمی دانم از کجا باید شروع کرد عمق فاجعه و قیامت عاشورا در سرزمین کربلا را، از کجا فریاد باید زد اوج مظلومیت شهدای بنی هاشم را، چگونه باید توصیف کرد عطش خاندان رسول الله (ص) در کویر برهوت نینوا را؛ اما نیک می دانم که محور این همه مظلومیت در کجا خلاصه شده، می دانم که چشمان گریان فرزند رباب آغاز واقعه بود ...

این همه قساوت قلب از کجاست؟

و چه کسی می توانست آن قدر قسی القلب باشد که شیون یک نوزاد در گهواره را بشنود و خود را به عالم خواب بزند، حرامیان یا خواب بودند یا که خود را به خواب زده بودند که اگر خواب می بودند صدای زاری علی از عطش کویر بیدارشان می کرد و جرعه ای آب حتی الامکان به این فرشته نالان می دادند اما خدا نکند که کسی خود را به خواب بزند، حرامیان بنی امیه خود را به خواب زده بودند و خود نیز باورشان شده بود در راه خدا می جنگند؛ باورشان شده بود که امیرالمؤمنین شان معاویه ملعون است نه فرزند حیدر که اگر خواب نبرده بودتشان این گونه یاغی نمی شدند و پست طینت که گریه علی اصغر(ع) رامشان نکند.

به راستی علی به کدامین گناه کشته شد؟ (تکویر/9) به راستی علی کدام موری را آزرده بود و کدام زبان به ناسزا گفتن بازکرده بود که این گونه باید گلویش چاک می خورد از نامردمی و بی شرافتی یزیدیان پست؟

بزرگ ترین ذبح حسین (ع)

سلام بر تو علی، سلام بر نام تو، نام حیدر کرار، سلام بر تو که بزرگ ترین ذبح حسینی! ذبحی که عالم را بی قرار خودکرده، حتی آنها که حسین (ع) را نشناخته اند، حتی آنها که هماره در حقانیت این سید بزرگوار آستان ولایت شک دارند نیز می گویند: «همه داستان کربلا یک طرف، قصه این کودک شیرخوار یک طرف، آخر این کودک را برای چه کشتند؟»

چه کسی باور می کرد این همه قساوت نسبت به یک کودک ۶ ماهه وجود داشته باشد، آخر این ها چه دشمنی با یک کودک داشتند، این کودک چه کرده بود، چه بود که لشکر هزاران نفری ابن زیاد را واهمه ی در مقابل او ایستادن به قدری ترسانده بود که بر پیکر زمختشان لرزشی وصف ناشدنی افتاده بود.

علی جان، تو چه کرده ای که امروز روضه مظلومیت تو، روضه ای جهانی شده؟ تو چه کرده ای که تمامی نامحرمان به آل نبی (ص) امروز از مظلومیت تو سخن می گویند و نوای معصوم روضه های تو را در جای جای جهان می سرایند، علی جان بگذار نام تو، خون زلال تو امروز سندی بر مظلومیت معصومین کربلا باشد، خون تو مهر می زند بر سند افتخار ولایت مداری شهدای کربلا، علی جان امضای تو در عین کوچکی، شرافت و آبروی این قیام تاریخی است، امضا کن که این سند بدون امضا بی فایده است!

بگو که یک شبه مردی شدی برای خودت/ و ایستاده ای امروز روی پای خودت

نشان بده به همه چه قیامتی هستی / و باز در پی اثبات ادعای خودت

علی اصغر امضای مظلومیت حسین (ع) و معصومیت عاشوراست، حماسی ترین گریه ای که تاریخ به خود دیده، گریه حماسی کودکی در غریبانه ترین لحظه های میدان، گریه علی اصغر ذوالفقار علی در عاشوراست، کودکی بی زِره رجز می خواند و به میدان می آید، رجزی بی واژه و درنهایت عطش.

وقتی حسین(ع) ندای هل من ناصر سر می دهد و شهدای کربلا یک به یک به میدان رفته و ارباََ ارباََ می شوند، تنها یک نفر در خیمه ها مانده ... علی اصغر ... وقتی فرزند ندای پدر را می شنود همچون حیدر در گهواره بند قنداق پاره می کند و خود را به پایین می اندازد، گریه اش گریه نیست، رجز مردی است که می خواهد به میدان برود، می خواهد ندای امام را لبیک بگوید.

کربلا باب الحوائجی دیگر دارد، سرداری پس از عباس ابن علی (ع) که مشکی از اشک و آه و عطش به میانه میدان آورده، او آخرین سردار حسین (ع) است که آمده تا بن بست بی یاوری پدر را بشکند؛ در پژواک صدای حسین (ع) که « هَل مِن مُعینِِ» می خواند،  چه کسی جز حنجره سپید و تشنه علی پاسخ می گوید؟

علی اصغر آخرین سردار کربلا

گریه علی، یعنی اعلام سربازی برای پدر، یعنی پدر جان؛ جان جانانم، اگر جملگی فرزندانت شهید شده اند و پا در رکاب خدایت گزارده و در برابر دشمن ملعون این خیام و خاندان سر داده اند، من مانده ام که تمام کننده سربازان رکابت باشم.

پدر من، مولای من؛ اگر قاسم فرزند حسنت، نوجوان شهید شده، اگر فرزندان پیک امین تو، فرزندان مسلم در این رکاب خون داده اند و اگر زینب بدون قطره ای اشک فرزندانش را قربانی ولای تو کرده و علی اکبرت اگر ارباََ ارباََ شده هنوز علی اصغرت هست، پدر جان، هنوز گلوی بی تاب من هست تا فریاد بزند دوستی مولایش را تا با اشک و آهی از عطش به دنیا ثابت کند عشق این ولایت ۶ ماهه و ۶۰ ساله نمی شناسد تا به دنیا بگوید اگر حبیب در کهولت تو را خواست و جان داد من نیز در ۶ ماهگی برای تو سر می دهم باباجان! مگر یک کودک شش ماهه از خود اختیاری دارد تا بداند در کربلا کجاست و چه باید بکند، این هنر بزرگ و این شاهکار خلقت که نگاه عالمی را به خود معطوف گرده از کجا آب می خورد؟

حسین (ع) سرچشمه علی(ع)

همیشه زلالی ها از چشمه آب می خورد؛ از سرچشمه! علی نیز از چشمه آب خورده و سرچشمه علی اصغر حسین (ع) است، پس اوست فرزندی که لایق خلق این حماسه عظیم تاریخ شده است، فرزند حسین، فرزند حیدر و فرزند سید زنان دنیا فاطمه زهرا (س)، چه شجره بالیاقتی داری علی جانم.

آقایم امام سجاد (ع) نقل می کنند که در برابر پرسش مروان در خصوص نامش که خود را علی معرفی کرده گفته: نکند حسین (ع) قصد دارد نام همه شما را علی بگذارد؟ آقایم می گویند: «آری پدرم گفته اند اگر صاحب صد فرزند شوم، دوست ندارم نامی جز علی بر آن ها بگذارم.»

خوش به حال پسر فاطمه که می بیند/ دور او جمع شدند از همه سو حیدرها

بازهم نام، علی ابن حسین ابن علی است/کوری چشم حسود همه دیگرها

هر علی ابن حسینی متولد بشود/ تَرکی می خورد انگار در خیبرها

نخستین فردی که امام خبر شهادت علی اصغر را به او داد، قاسم ابن حسن (ع) بود که لفظ زیبای احلی من العسلش هماره در خاطره ها می ماند، امام به او فرموده بود که: عبدالله (علی اصغر) نیز شهید می شود هنگامی که دهانم از شدت عطش خشک شود و به خیمه ها آمده و آب یا شیر طلب کنم و چیزی نیابم فرزندم عبدالله را طلب می کنم تا از رطوبت دهانش بنوشم، چون او را نزد من آورند پیش از آنکه لبانم را بر دهان او بگذارم، شقاوت پیشه ای از لشکریان دشمن، گلوی فرزند شیرخوارم را با تیر پاره کند و خون او بر دستانم جاری شود، آنگاه دست به سوی آسمان دراز می کنم و از خداوند طلب صبر می نمایم و به ثواب او دلبندم، این لحظه برایم سخت ترین لحظه دنیاست و آنچه خدا می خواهد واقع می شود.

ولایت پذیری رباب

اما تمام این ها یک طرف، پدر می تواند بایستد و خم نشود، پدر می تواند خم شد نیز بایستد و مردانگی کند، حسین (ع) ذریه نبی خداست؛ می تواند برای خدا اسماعیل را به قربانگاه بفرستد و دم نزد، آخر فرزند فاطمه است، می تواند برای خدا برای ولی از نوزاد چشم بپوشد، اما رباب را چه می گویی؟

رباب مادر است، مادری که به جانش بند است طفلش، آن هم چه طفلی، طفل شیرخوار ۶ ماهه، فرزند چه کسی؟ فرزند بهترین خلق خدا، یادگار حسین (ع) هدیه فرزند رسول خدا را مگر می توان تقدیم دشمن لعین کرد و ساکت ماند؟ مگر مادر تاب گریه دلبندش را دارد که به یک باره گلوی خونینش را تحویلش دهیم و دم برنیاورد از این همه بیچارگی یکجا؟ اما می دانی رباب چه کرد؟ رباب شیر زنی کرد، دلاورانه نزد مولا آمد و فرمود:  آقاجان خودت خوبی؟ فرزندم به فدای تو و خدای مهربانت ...

مگر می شود مادری این گونه صبوری کند پس از این فاجعه عظیم تاریخ؟ رباب تو در لوای چه کسی این گونه عزتمند و شریف شدی که سپاهی از دشمن را ناامید و مأیوس به خیمه های تاریکشان بازگرداندی تا به حسین (ع) عزت و افتخار ببخشی؛ رباب بانوی کربلا، تو چگونه علی را به قتلگاه فرستادی و پایش ایستادی تا حرامیان بدانند اهل خیام نترسیده اند و تا سیلی و اسارت و یتیمی پای این قیام تاریخی نه لابه می کنند و نه شیون بلکه رجز می خوانند و شادمانند از قربانیان شهیدی که تقدیم بقای اسلام عزیز کرده اند.

انتهای پیام/۸۴۰۰۷/س

همرسانی کنید:

طراحی و پیاده سازی توسط: بیدسان