پس از شهادت حسین (ع)، آسمان چهل روز بر این مصیبت خون گریست و زمین چهل روز به سیاهی گریست، خورشید تا چهل روز به گرفتگی سرخ گریست و کوه ها از هم پاشید و دریاها متلاطم شد.

خبرگزاری فارس-رشت، فاطمه احمدی، قسم به معنی «لا یمکن الفرار از عشق»/که پر شده است جهان از حسین سرتاسر _ نگاه کن به زمین! ما رایت الا تن/به آسمان بنگر! ما رایت الا سر؛کربلا یک به یک از مردان بنی هاشم خالی شد، یک به یک شیر مردان این خاندان شهد شهادت نوشیدند و به قربان حسین (ع) رفتند، دیگر این دشت پرخون خالی شده بود و تنها، تنها مانند آخرین سردار، امام شهدا.

حسین (ع) که پس از شهادت علی اکبرش می گفت خاک برسر دنیا شده و پس از ابوالفضل العباس می گفت دیگر یاوری مرا نمانده این بار، باید بار این مسئولیت سنگین اقامه حق را تنها به دوش می کشید، تمامی باوفایان به این اهل و خاندان به شهادت رسیده بودند و این مرد این بار باید تنها به سپاه دشمن می زد.

سیاهی لشکر دشمنان امام حسین (ع)

از «ابن رباح» نقل است که مردی نابینا در ماجرای شهادت حسین (ع) حضور داشت و از او درباره شهادتش پرسید، آن مرد جواب داده که: من یکی از آن ۱۰ نفری بودم که در زمان شهادت آن حضرت حضور داشتم، ولی نه نیزه ای زدم نه شمشیری و نه تیری.

پس از شهادت امام (ع) به خانه ام بازگشتم و پس از خواندن نماز عشا خوابیدم، در خواب دیدم پیامبر در بیابانی نشسته و آستین هایش را تا آرنج بالا زده، حربه ای شبیه نیزه کوچک در دست داشت، فرشته ای نیز رو به روی حضرت ایستاده و در دستش شمشیری آتشین دارد و با آن ۹ نفر رفیق مرا می کشد، هر ضربه ای که به آنان می زند آتش از وجودشان زبانه می کشد.

سپس نبی خدا به من نگریست و فرمود: ای دشمن خدا! احترامم را نگه نداشتی، خاندانم را کشتی، حق مرا مراعات نکردی و کار خود را انجام دادی!

عرض کرد: یا رسول الله (ص) به خدا سوگند نه شمشیری فرود آوردم، نه نیزه ای زدم و نه تیری انداختم. حضرت فرمود: آری اما برای دشمن سیاهی لشکر شدی، سپس مقداری از خون حسین (ع) را به چشمان شخص ریخت و پس ازآن شخص نابینا شد.

کوفیان فراموش کار

حسین (ع) جان این جماعت با تو چه کرد که درگذری کوتاه از زمان، نام پدر و مادر و جدت را از یاد بردند، این جماعت خناس چگونه اعلام مسلمانی کرد اما در قربانگاه حتی به شش ماهه تو رحم نکرد؟ مگر این ها دل نداشتند که این گونه نامردمی کردند با شما؟!

آقای من، اگر آن روز کوفیان برای بیعت با تو نامه ها نوشتند و خواستار حضورت شدند اما به زر و زیور تو را فروختند امروز؛ عاشقانت هرچه از زر و زیور باشد برای یک اشک چشم ریختن در مجلس عزای تو می دهند، آخر گفته اند اشکی که برای حسین (ع) ریخته شود جزایش بهشت است، می شود از این طمع رسیدن به لوای تو گذشت؟

حسین جانم، آقای آقاهای عالم، دنیای امروز دنیای ظالم و مظلوم است، شهادت شش ماهه ات امروز بارها و بارها در جای جای دنیا تکرار می شود، امروز دنیای نامردمی ها بیداد می کند اما دیگر تو نیستی که دل خوش کنیم به فدای تو شدن، دل گیریم از این دنیا و از حیوان های آدم نما، از گرگ های در لباس میش، از آن ها که ادعای دوستی تو رادارند اما در مجلس یزید می نشینند؛ این چه سرنوشت شومی است که پس از قیام تاریخی تو هنوز در بین مسلمانان نیز جاری و ساری است.

می خواهم از تمامی این بلایای انسانی بگریزم و تنها تو را ببینم، می خواهم به پهنای صورت اشک بریزم، اما جدت گفته بود برای کندن از تمامی این دردها و مصائب باید به سمت تو فرار کنم، حسین جان، مصباح الهدی، سفینه النجاه، کجای قلبم پنهان شده ای که یارای یافتنت را نیز ندارم، به کدامین معصیت عظمی دچار شده ام که لایق دیدار تو نیستم، چگونه باید مسافر این کشتی نجات باشم؟

می دانی که من کیستم؟ / بی شرمی شمر

کاش تو را می دیدم و در رکاب تو جان می دادم، کاش بودم و بدعهدی نمی کردم به نامه کوفیان و خودم مسلمت را پناه می دادم و خانه به خانه برای بیعت گرفتن با تو برای این ولی امرمان باشی می دویدم، اما نه ... اگر بودم که شهادت تو را تاب نمی آوردم باید جان می دادم، اما کاش پیش از تو جان می دادم برای این آستان.

زمانی که شمر ابن ذی الجوشن بر سینه مبارک امام نشست تا او را به قتل برساند، محاسن او را در دست گرفت، امام لبخندی زد و فرمود: آیا مرا می کشی و می دانی که من کیستم؟

شمر گفت: تو را خوب می شناسم، مادرت فاطمه زهرا (س) و پدرت علی مرتضی (ع) و جدت محمد مصطفی (ص) است، تو را می کشم و باکی ندارم! پس امام را با دوازده ضربه شمشیر به شهادت رساند و سر مبارکش را از پیکر جدا کرد...

آه که چه قصه ای شد امشب، قصه ما به سر رسید، به سر مبارکی که رقیه سه ساله قدم به قدم در پی اش می گشت، پیکر زیبایی که غرق در خون در دریای سرخ خون شهدای دشت کربلا پیدا نبود، چه قدر این لحظه برای دخترکان بابا سخت است، سکینه، نماد آرامش حسین، چگونه بابا را در بغل گرفتی و آرام و بی صدا گریه کردی؟ رقیه جان دردانه بابا، چگونه پیکر بی جان و بدون سر بابا را تاب تماشا آوردی؟ آخر مگر دختر چقدر تحمل مصیبت دارد؟

امان از دل زینب (س)

و چه بگویم از او، از اویی که از خود، همسر و فرزندانش برای حسین (ع) گذشت، هم اویی که مادر بود، خواهر بود و عمه نیز ... چه بگویم از او، امان از دل زینب ... امان از دلی که چندین باره شکست و جسم بی جانش از مصیبتی وصف ناشدنی در هم شکست و بر زمین افتاد ...

اویی که مردانه به پای برادر ایستاد و به پای شهادتش نیز، اویی که باید این بار به جای عباس پاسخ می داد به ناله های دل دردانه های امام (ع) و به جای عباس تسلی بخش ناله های اهل خیام می شد، زینب نماد ایثار و صبوری و ایستادگی است.

زمانی که بانوان حرم اسب امام را با آن هیئت و بدون سوار مشاهده کردند، از خیام بیرون آمده نقاب از چهره ها برداشتند و شیون کنان به سوی قتلگاه شتافتند، تو آخرین امیدشان بودی و ولی شان، تو آقایشان بودی و مظهر امیدشان اما زینب ایستاد، به پای تو و معرفت و آرمان تو ایستاد و مردانه هم ایستاد.

بعد از شهادت سالار شهیدان

بعد از تو اما زمین و زمان گریستند، اگر کفر نباشد می گویم، خدا هم از دیدن این مصیبت و این درد بزرگ هستی، خدا هم تاب نیاورد از این همه پلشتی و دیوانگی، مگر می شود دیوانه نبود و بر گلوی مبارک تو نشست و باز آدم بود؟

وقتی شهید شدی، زمین به سختی لرزید، شرق و غرب عالم تاریک شد، آسمان خون بارید از درد و آه، آقای من غباری شدید در دشت نینوا پیچید، طوفان سرخی آمد که تاب دیدن را از این نااهلان بد دل گرفت، عذابی بر این قبیله کوردل نازل شد که ساعت ها ادامه داشت.

امام صادق (ع) می گویند: پس از شهادت جدم حسین (ع)، آسمان چهل روز بر این مصیبت خون گریست و زمین چهل روز به سیاهی گریست، خورشید تا چهل روز به گرفتگی سرخ گریست و کوه ها از هم پاشید و دریاها متلاطم شد.

انتهای پیام/۸۴۰۰۷

همرسانی کنید:

طراحی و پیاده سازی توسط: بیدسان