به گزارش لنگرخبر، ساغر رضایی فعال فرهنگی طی یادداشتی نوشت: بازی یکی از مهم‌ترین عوامل در تربیت اخلاقی کودک است. از طریق جهت دادن به تمایلات و انگیزه‌های کودک می‌توان او را در مسیر صحیح هدایت کرد.

بازی، مشق زندگی است با رویکرد شادمانی و بی‌خیالی. البته اگرچه شکست‌ها و ناکامی‌ها در بازی همانند زندگی، بیشمار است و برای کودکان، جدی، اما سطحی و گذرا است. در واقع، بازی، هرگونه فعالیت جسمی یا ذهنی هدفدار است که به صورت فردی یا گروهی، انجام می‌شود و موجبات شادی و یا گاهی احساس شکست و نیز برآورده شدن نیازهای کودک و یا ناکامی او را فراهم می‌آورد.

صفات بارز کودکان از طریق بازی، مشخص می‌شود. از جمله تمایل به فرمان دادن یا فرمان بردن، تهاجم یا تسلیم، اجتماعی یا منزوی بودن و همچنین احساسات دوستانه یا خصمانه، افسردگی و یا شادی. به تعبیری کودکان، امیال و آرزوهای خود را از طریق بازی نشان می‌دهند. بازی، موجب رشد عاطفی، اجتماعی، جسمانی و ذهنی کودک می‌شد.

در جریان بازی، نیروهای روحی و جسمی کودک؛ یعنی دقت، حافظه، تخیل، نظم و ترتیب، چالاکی، مهارت، قدرت جسمانی و… رشد می‌یابند و علاوه بر اینها، بازی برای کودک، محرک و انگیزه‌ای می‌شود در جهت کسب تجارب اجتماعی. کودک به طور طبیعی با بازی «خود» را بیان می‌کند. کودک با بازی کردن، موقعیتی را به دست می‌آورد تا احساسات و مشکلات خود را عرضه کند و به عبارت دیگر، ابراز وجود نماید. یاد می‌گیرد که کمک کند و کمک بگیرد.

اگرچه بازی در ابعاد مختلف روحی و جسمی موجب رشد کودکان می‌شود، اما بسیاری از والدین و حتی مربیان توجه کافی به نقش تعیین کننده بازی ندارند و در موقع لزوم، با کودکان همراهی نمی‌کنند. در ذیل به اختصار به برخی از تاثیرات مثبت بازی بر رشد کودک اشاره می‌کنیم.

رشد عاطفی، رشد اجتماعی، رشد ذهنی، مراحل پیشرفت بازی در کودکان، اثر بازی بر جسم کودکان، اثر بازی بر روان کودکان، اثر تربیتی بازی، اثر اجتماعی بازی، تاثیر اخلاقی بازی و غیره از جمله برخی از تاثیرات مثبت بازی بر رشد کودک است.

معمولاً کودکان سالم از نیروی زیادی برخوردارند و آن را در بازی مصرف می‌کنند؛ اگر این نیروی اضافی مصرف نشود و به صورت سرکوب شده در جسم کودک ذخیره گردد در وی نا آرامی، عصبانیت، بدخلقی و پرخاشگری ایجاد می‌کند.

بازی، در رشد عاطفی کودک نقش مثبتی ایفا می‌کند و نیاز به تعامل، یادگیری، برتری جویی و بروز احساسات و عواطف، ترس و تردیدها و برونگری را در کودک ارتقاء می‌دهد. بازی، رشد اجتماعی کودکان را تسریع می‌کند و موجب شکوفایی استعدادهای نهفته و بروز خلاقیت، همکاری، همدلی و مشارکت و ارتباط کودک با محیط بیرون، می‌گردد.