در حال بارگذاری... لطفا صبر کنید.

چرا مردم مشاغل بد را ترک نمی کنند؟

۱۴۰۲/۰۶/۲۸ ۱۷:۱۹ کد خبر: 187288
مطالعه موردی در بریتانیا نشان می دهد که برای بسیاری، این ترس وجود دارد که کار بعدی بدتر باشد، یا اینکه دوام نیاورد!

اقتصادآنلاین - آرش نصیری؛ هرگاه تحقیقی درباره شرکت هایی منتشر می شود که با کارگران بد رفتار می کنند، معمولاً این سؤال به وجود می آید که «چرا آن ها این مشاغل را ترک نمی کنند؟ مگر کسی آن ها را مجبور به کار در آنجا کرده است؟» شاید پرسش همدلانه ای نباشد، اما در واقع سوال خوبی است. پاسخ می تواند چیزهای زیادی را در مورد نحوه عملکرد یک اقتصاد نشان دهد.

گاهی اوقات دلایل واضح است؛  کارگران ممکن است به طور غیرقانونی در کشور باشند، بدهی هایی را متحمل شده باشند که باید به استخدام کنندگان بازپرداخت کنند یا بر اساس شرایط ویزای خود به کارفرمای خود وابسته باشند. دلیل دیگر اما مربوط به اقتصاد کلان است: وقتی بیکاری بالاست، مردم لزوماً گزینه های بهتری ندارند.

با این حال، در مواقع دیگر، پاسخ به این سوال دشوارتر است. بریتانیا را در نظر بگیرید، جایی که نرخ بیکاری کمترین میزان در ۵۰ سال گذشته بوده است. علیرغم آن، گزارش «کمیسیون حداقل دستمزد» (LPC) ، نهاد مستقلی که برای مشاوره به دولت در مورد نرخ حداقل دستمزد ایجاد شده است، حاکی از آن است که پرداخت غیرقانونی به کارگران همچنان ادامه دارد. بر اساس برآوردهای این کمیسیون و بر اساس آمارهای رسمی، در سال ۲۰۲۲، بیش از ۳۰۰۰۰۰ یا تقریباً یک نفر از هر پنج کارگر دستمزد کمتری از حداقل دستمزدِ قانونی دریافت می کردند – نسبتی که مشابه سال قبل است.

این کمیسیون با مطالعه داده های بین سال های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۹، دریافت که یک سوم کارگرانی که دستمزد کمتری دریافت می کردند، در سال بعد هم دستمزد کمتر از حد قانونی داشتند. از ۲۵۱ مورد اخیر که کارفرمایان به دلیل دستمزد کمتر از یک کارگر مطرح شده و مورد توبیخ قرار گرفتند، ۴۳ مورد مربوط به پرداخت های ناچیزی بود که دو سال یا بیشتر طول کشید.

پس چرا مردم مشاغل بد را تحمل می کنند، حتی زمانی که - حداقل روی کاغذ - مجبور به این کار نیستند؟ به نظر LPC، که به طور منظم با کارفرمایان و کارگران در سراسر کشور ملاقات می کند، پاسخ اغلب ترس است. دیوید ماسی، دبیر LPC، به من گفت: «وقتی با کارگران در مورد تغییر شغل صحبت می کنید، به معنای واقعی کلمه سفیدی چشمان آن ها را می بینید، آنها واقعا استرس می گیرند.»

برای بسیاری، این ترس وجود دارد که کار بعدی بدتر باشد، یا اینکه دوام نیاورد. در انگلستان، ایجاد امنیت شغلی به زمان نیاز دارد. مرخصی پدر شدن، مرخصی زایمان و حق اولاد فقط پس از ۲۶ هفته قابل دسترسی است. حمایت در برابر اخراج ناعادلانه نیز فقط پس از دو سال در دسترس خواهد بود. همچنین زمان می برد تا الگوهای شیفت ثابتی را که با مراقبت از کودک و سایر مسئولیت های شما مطابقت دارد، پیدا کنید.

در مشاغل کم دستمزد که «قراردادهای ساعت صفر» در آن ها رایج است، ساعات کار نه به قرارداد، بلکه به رابطه شما با مدیرتان بستگی دارد (مطابق این نوع قرارداد، کارکنان فقط در زمانی که به آن ها نیاز باشد در محل کار خود حاضر می شوند، به تعداد ساعت کاریشان حقوق می گیرند و حقوق بیکاری هم ندارند. نظم خاصی در بین روزهای کاری وجود ندارد و مرخصی برای کارگران محسوب نخواهد شد. در سال ۲۰۱۷، سرویس مشاوره و دادرسی دولت اعلام کرد که «مکرراً» تماس هایی از سوی کارگران دریافت کرده است که می ترسیدند ساعات کاریشان «به صفر برسد.»

حمل و نقل محلی دشوار و پرهزینه نیز نقش مهمی ایفا می کند. کارگران با حداقل دستمزد بیشتر از دیگران با پای پیاده یا اتوبوس به محل کار سفر می کنند، اما این می تواند مشاغل موجود را محدود کند. به عنوان مثال، تجزیه و تحلیل منطقه منچستر بزرگ توسط بنیاد جوزف راونتری در سال ۲۰۱۸ نشان داد که رسیدن به فرودگاه منچستر برای یک شیفت ساعت ۶ صبح اغلب با حمل و نقل عمومی پنج برابر بیشتر از ماشین طول می کشد.

مشکل بعدی سیستم رفاهی است. پایان دادن به حقوق و مزایای بیکاری از نظر مالی دردناک است: مزایای بیکاری بریتانیا از نظر میزانی که جایگزین سهم در آمد قبلی می شود، کمترین میزان در کشورهای سازمان همکاری و توسعه است. این سیستم همچنین تحریم های ۹۰ روزه ای را بر افرادی اعمال می کند که بدون «دلیل موجه» شغل خود را ترک می کنند - پرداخت ناکافی غیرقانونی دلیل خوبی به حساب می آید، اما سایر مشکلات لزوماً دلیل موجهی به شمار نمی روند.

اثر تجمعی همه این ها این است که بازار کار بریتانیا را در نهایت کمتر از آنچه به نظر می رسد انعطاف پذیر می کند. تجربه ما این است که در اتاق هایی پر از کارگران نشسته ایم که می گویند: «این یک خطر بزرگ است، من نمی توانم شغلم را عوض کنم.» سپس در اتاقی از کارفرمایان می نشینیم که می گویند: «ما نمی توانیم کسی را پیدا کنیم.» به هر حال برای هیچ کس خوب نیست اگر در نهایت بازار کار مملو از ترس و نگرانی باشد.

به عبارت دیگر، سیاست هایی که به مردم در خصوص برنامه های قابل پیش بینی و حقوق استخدامی، کمی امنیت بیشتری می دهند، لزوماً به انعطاف پذیری کمتری منجر نمی شوند. در واقع، آنها ممکن است اثر معکوس داشته باشند.


طراحی و پیاده سازی توسط: بیدسان