از عشق که می گویی ،  از گل سرخ یاد کن ،  از شنگرف شگفت  ،  که چمن راو باغ را ، به رنگبارانی ازلی نشاند وگذشت.

از دریا یاد کن  ،  که آبی ی بلند را ،  آینه در آینه،  گهر بار ،  به کرانه رساند و بی کرانه ماند.

از عشق که می گویی ،  از دلی یاد کن ،  که تشنه کام ،  گام به گام ،  آهوی نفس ها را ،  به قربانگاه بادیه هایی برد ،

که خورشید جان فروز شان ، گزیده ترین فدیه را،  به طلب می خواند.

آری عشق ،  هماره ،  قربانی می خواهد،که عیار اخلاص را ،  جز به این طریق ،نمی توان سنجید  ،  و جز از این راه ،

نمی توان به ژرفا ژرف ایمان رسید. آنجا که دل و دست و دیده و دنیا ، به پیوندی جدا نا پذیر و ابدی می رسند.

آنجا که هر چه می بینی و هر چه می گویی ، محبوب است و حب رسیدن به بارگاه با شکوه او

آنجا که ،  جان و جا ه و مال و مقام و دنیا و عقبا ،  و هرچه که هست و نیست ، فدای جلوه ای از جمال آن یگانه یار ،  نمایی !

آنجا ، و آن لحظه ،آن مکان و زمان مقدسی ست ،  که عید عاشقان ،  چونان طلوعی سبز وخجسته ،  فرا می دمد ...

فرا رسیدن عید قربان ،  عید ایمان وعشق خدایی ،  مبارکباد.

سیدرضا سیددانش-  فعال فرهنگی و رسانه ای