در حال بارگذاری... لطفا صبر کنید.
آتش تهیه شدید اصلاح طلبان و رسانه های غربی همسو – به خصوص بی بی سی- نشان از سناریویی است که می خواهد اولین ثمره انتخاب روحانی را رفع حصر معرفی کند. اما رفع حصر الزاماً به پایان مدنظر اصلاح طلبان ختم نخواهد شد. بعد از هزاران توئیت، پست، موضع و برنامه تلویزیونی در رسانه های غربی درصدد ارائه چهره ای مثبت از نظام در فردای رفع حصر برآمدند. انگاره ذهنی آنان این است که نظام رفع حصر را به مثابه «ضربه به اقتدار» خود می داند لذا درصدد برآمدند انجام رفع حصر را «قهرمان شدن نظام» معرفی کنند. البته این جماعت به تجربه آموخته اند که نظام جمهوری اسلامی نه تحت فشار تصمیم می گیرد و نه رهبران آن «محبوبیت غیرحق» و به هر قیمت را زیبنده خود می دانند. تجربه محاکمات 20 سال گذشته نشان می دهد که اصلاح طلبان به صورت مطلق محکومیت های خود را ناحق و سیاسی دانسته اند و هیچ موقع به احکام قضایی در خصوص افراد خود تمکین نکرده اند و تلاش کرده اند با اجتماعی کردن مسئله، چهره ای وارونه از نظام ارائه دهند.
بنابراین تقاضای محاکمه به جای آزادی را ریاکارانه طرح می کنند و اعتقادی به محاکمه و پذیرش نتایج آن ندارند. اگر بپذیریم که این جماعت می دانند نظام تحت فشار تصمیم نمی گیرد پس این همه سروصدا برای چیست؟ بدون تردید هدف همان بود که دم خروس سازمان حقوق بشر همزمان با اعلام اعتصاب غذای کروبی بیرون زد و به صورت آنلاین بیانیه نگرانی صادر شد. اصلاح طلبان داخل و خارج به دنبال تولید مسئله حقوق بشری برای نظام هستند و همزمانی ممنوع المعامله شدن 152 تن از کارکنان بی بی سی و اعتصاب کروبی نمی تواند دو مسئله مجزا باشد، خصوصاً اینکه تقی کروبی یک پای ثابت بی بی سی است.
رفع حصر یا به آزادی منجر می شود یا به محاکمه، اما پیش نیاز آن درک متقابل نظام و مخالفان حصر از چیستی مسئله است. فهم نظام با اصلاح طلبان از چرایی حصر 180 درجه متفاوت است و با این تفاوت حداکثری رسیدن به راه حل واحد و مشترک ناممکن است. اصلاح طلبان بر این باورند که حصر رسانه ای این افراد از سوی نظام برای پیشگیری از احتمال تکرار آن حوادث تلخ است و بعضاً به صورت تلویحی می خواهند از نظام نگرانی زدایی کنند و از قاعده «شتر دیدی ندیدی» استفاده می کنند، اما به نظر می رسد حصر این افراد از خاستگاه نظام نه صرفاً برای پیشگیری از تکرار ماجراهای تلخ است، بلکه به دلیل پیشگیری از اعدام است.
وقتی جرم این افراد را در یک بسته قضایی در اختیار حقوقدان قرار دهید، طبق قانون مجازات اسلامی گزینه ای جز اعدام نخواهد گفت و بدیهی بودن جرم، تشکیل دادگاه را صرفاً به مثابه «تشریفات قضایی» نشان می دهد، اما نظام به پاس زحمات این افراد برای گذشته کشور، مصلحت را در تقلیل جرم به «حصر رسانه ای» دانسته است، لذا اصرار اصلاح طلبان به رفع حصر با توجه به جرم این افراد، الزاماً به آزادی منجر نخواهد شد و ممکن است نظام با لبیک به خواسته اصلاح طلبان پایان حصر و شروع محاکمه را آغاز کند که شاید ناخوشایندتر از امروز باشد.
اگرچه اکنون هم بخشی از اصلاح طلبان که در معارضه با نظامند، نان حصر را چرب تر از نان رفع حصر می دانند و به طریق اولی اعدام را آورده بهتری برای خود می دانند. بدون تردید بخش خارج از نظام اصلاحات اعدام را مطلوب خود و آن را به مثابه «مسئله ای بحران ساز» برای نظام و قابل بهره برداری می داند. این جماعت که آرزویی جز تولید بحران برای نظام ندارند منتظر اعدام هستند و عوایدی را برای خود در فردای آن تعریف کرده اند. آنان خونخواهی را برای معارضه با نظام مفیدتر از مطالبه رفع حصر می دانند. اگر آنان دلسوز این سه نفر هستند و در این مسئله صداقت دارند نظام را به سمت اعدام هل ندهند. اگر اصلاح طلبان دنبال رفع حصر (آزادی) بودند، حتماً به صورت رسمی و علنی تکلیف خود را با طرح دروغین تقلب و شعارهای مطروحه علیه نظام و انقلاب در خیابان های تهران روشن و اعلام برائت می کردند.
انتهای پیام/