به گزارش پایگاه اطلاع رسانی لنگرخبر، نوع موضع گیری میرحسین موسوی در مورد وقایع عاشورای 88 و محتوای بیانیه ای که چند روز پس از آن فاجعه منتشر کرد، نشان داد او اصرار دارد سیاست ورزی را از مسیر اوهام و از کانال اطلاعات و تحلیل های یکسویه و در نهایت فتنه انگیزی طی کند. او گرچه پیش از این هم بارها در طول روزهای پس از انتخابات خرداد 88 تا روز عاشورا نشان داده بود که تحت تأثیر محاسبات نادرست، اطلاعات کانالیزه و تحلیل های جهت دار قرار دارد و مثال روشنش هم اعلام پیروزی در انتخاباتی بود که هنوز زمان رأی گیری آن به پایان نرسیده بود، اما موضع گیری او در مورد وقایع عاشورا را می توان یکی از اصلی ترین اشتباهات سیاستمداری دانست که خود را «نخست وزیر امام» می نامید و می خواست رئیس جمهور مردمی باشد که عاشورا مقدس ترین باور دینی شان است.

عاشورای 88 در حالی مردم از عزای حسینی به خانه برگشتند که در اخبار سراسری سیما با صحنه های عجیبی در برخی خیابان ها روبه رو شدند؛ شعارهایی که قلم از تکرارش شرم دارد و «مرگ بر اصل ولایت فقیه» ساده ترین آنها بود. مردم صدای سوت و کف و هلهله شنیدند، حمله به جوانان نیرو انتظامی را دیدند، آتش زدن پرچم های عزای اباعبدالله را دیدند و شوکه شده، خیره به تلویزیون ماندند؛ آیا اینجا تهران، بزرگ ترین شهر شیعه جهان بود؟ و تازه مردم هنوز خبردار نشده بودند که آشوبگران جوانی را زنده آتش زدند، جوانی را برهنه کردند و هر کس با هر چه در دست داشت، بر سر او ریختند!

موسوی به عنوان یک سیاستمدار شیعه در کشوری که عاشورایش مرزبندی سیاسی و بعضاً حتی مذهبی و دینی نمی شناسد، باید از فجایع پیش آمده اعلام برائت می کرد و البته راه هم برای چنین اعلام برائتی باز بود، چه آنکه رسانه های حامی نظام اصراری بر الحاق هتک کنندگان عاشورای 88 به او نداشتند و بارها اعلام کردند توهین کنندگان به عزای حسینی قریب به اتفاق بهایی و سلطنت طلب و اعضای گروهک تروریستی مجاهدین خلق هستند که از اساس رأیی نداده و انتخابات را تحریم کرده بودند و این یعنی حساب این جماعت را از 13 میلیون نفری که در انتخابات به موسوی رأی داده اند، جدا کردند. اما میرحسین موسوی در یک موضع گیری عجیب، آشوبگران را مردم خداجویی نامید که یاحسین گویان به خیابان آمده اند! او اصرار غریب و فخر عجیبی داشت که این آشوب خونین را به نام خود و حامیانش تمام کند، مردمی که 13 میلیون نفر بودند وگرچه برخی شان در مورد نتیجه انتخابات 88 ابهاماتی داشتند، اما راضی بودن آنها به هتک عاشورای حسینی و حمله به عزاداران امام حسین علیه السلام ظلم بزرگی بود. موسوی در بیانیه اش تاکید دارد که ما برای مراسم عاشورای 88 بیانیه و دعوتی نداشتیم، ولی مردم (مردم؟!) خودجوش آمدند و با خودش نمی گوید چرا خودم را به جماعتی می چسبانم که با دعوت من و خاتمی و کروبی به میدان نیامده اند؟ و نمی گوید اگر من دعوت چند ماهه رسانه های منافقین و بهایی و سلطنت برای آشوب در عاشورا را نادیده بگیرم، آیا باقی مردم هم نادیده می گیرند و همه برنامه ریزی ها برای هتک عزای حسینی را کن لم یکن تلقی می کنند؟

دیگر نیازی نبود نظام و رسانه های مخالف فتنه برای آگاهی مردم تلاشی کنند، حمایت موسوی از آشوبگران حسینی ناخواسته این گزاره را برای مردم روشن کرد که میدان جنگ ریاست جمهوری نیست و آن فتنه ای که برخی جلوه هایش را در خیابان های تهران می بینند، از یک دعوای جناحی و انتخاباتی، نه فقط به جنگ برای عدم موجودیت نظام رسیده، بلکه اگر حداکثری و هماهنگ برای مبارزه با فتنه سبز بیرون نیایند، مقدسات دینی شان هم از هتک در امان نیستند. میرحسین موسوی آدمی را می مانست که گویی مردم ایران را نمی شناسد و نمی داند این مردم سر عاشورایشان کوتاه نمی آیند.

موسوی البته چنین اشتباه فاحشی را که مرگ سیاسی اش را رقم زد، دفعتاً مرتکب نشد؛ بلکه او از ماه ها قبل مسیری را پیمود که لاجرم او را به خداجو نامیدن هتک کنندگان عاشورای 88 می رساند؛ بارها به او گفته شد که عملکردش در اعتراض به نتیجه انتخابات به گونه ای بوده که مخالفان نظام از گروهک های مختلف را پشت او جمع کرده، از دارودسته رجوی تا سلطنت طلب های مجیزگوی شاهزاده رضا تا بهایی ها تا صهیونیست ها و تا همه آنهایی که آرزویشان سرنگونی حکومت برآمده از انقلاب خمینی (ره) بوده است و او اعلام برائت نکرد. موسوی خود خواست مردم خداجویش آشوبگرانی از بهایی ها و رجوی ها باشند که ظهر عاشورا سوت و کف می زنند و شعارهای رکیک می دهند و جوان مردم را زنده آتش می زنند، نظام چه باید می کرد؟ هیچ، جمهوری اسلامی نشست و شکوه 9 دی مردم عاشورایی ایران را نظاره کرد، دیگر کاری نداشت انجام دهد. موسوی خودش را درون چاه انداخته بود و مردم خودشان به خیابان آمده بودند. نظام همچنان صبوری کرد و حداقل تا یک سال بعد کوچک ترین برخوردی با موسوی نشد.

انتهای پیام/